Budynek i organy w kościele Zbawiciela w Tarnowskich Górach
Parafia luterańska w Tarnowskich Górach sięga swymi korzeniami czasów Reformacji. Stanowi ona pozostałość po wielokulturowej przeszłości miasta i jest najstarsza na Górnym Śląsku. W 1817 powstał Ewangelicki Kościół Unii Staropruskiej.
W okresie międzywojennym parafia należała do Ewangelickiego Kościoła Unijnego na polskim Górnym Śląsku.
Po II wojnie światowej przy parafii pozostał tylko kościół i budynek przy ul. Stalmacha oraz działka na nowy cmentarz. Pozostały majątek, w tym plebania znajdująca się przy rynku, została rozebrana w 1974 r.
Kościół powstał w 1780 roku. Budowniczymi świątyni byli architekt Christoph Worbs ze Strzelec oraz cieśla Jan Karol Henning z Opola. W 1900 r. przebudowano go w stylu neoromańskim zgodnie z projektem Adolfa Seiffharta. Wybudowano obiekt o cechach neoromańskich. Od strony rynku widzimy pojedyncze ramię transeptu i wieżę na planie kwadratu. Uwagę zwracają nawiązania do sztuki romańskiej: fryz arkadowy, triforia, rozeta z ładnym witrażem, półkolisty portal. Utrzymane w jasnej tonacji wnętrze obiegają empory. Nad ołtarzem umieszczono ambonę. Pięknym brzmieniem charakteryzują się organy z 1904 roku, wykorzystywane m.in. podczas Tarnogórskich Wieczorów Muzyki Organowej i Kameralnej. We wnętrzu znajdziemy XVII-wieczną płytę nagrobną Georga Friedricha von Wirbskiego z Kamieńca i Kochanowic, ufundowaną przez jego żonę, Annę Marię.
Koncerty muzyki organowej odbywają się na 16-głosowych organach, które w 1904 r. zbudowała firma Schlag und Soehne. Instrument o pneumatycznej trakturze i dwumanuałowej klawiaturze z pedałem umieszczony jest na górnej emporze naprzeciwko ołtarza.
Przeczytaj również: Amok w tonacji d-moll